Steeds groter is de invloed van onze soort op de aarde. Steeds meer natuurrampen veroorzaken wij zelf. Regelmatig lijkt het er sterk op dat wij dit soort rampen mooi vinden. Vol spanning kijken wij naar de beelden alsof wij hongerig zijn; wij willen nieuwe indrukken, nieuwe beelden. Om deze reden vraag ik mij af of wij door mensen veroorzaakte natuurrampen als kunst kunnen beschouwen. Waarom een Picasso wel, de wc-pot van Duchamp ook, maar een hemel vol smog en een rivier van plastic niet?
Bovenstaande serie bevat beelden van het drooggevallen Aralmeer, smog in Londen, Mexico City en Beijing, overstroomde gebieden, een plasticrivier, een olievlek, een lucht vol vliegtuigstrepen en een door vlammen verlichte lucht in Moskou. Is het mooi?
De Franse filosoof en schrijver Albert Camus (1913-1960) merkte ooit op:
“A guilty conscience needs to confess. A work of art is a confession.”
Een kunstwerk is een bekentenis. De harde waarheid zelf tot kunst verheffen, is dat de volgende stap? Dan een citaat van Voltaire:
“Het geheim van de kunst is de natuur te verbeteren.”
De menselijke natuur en de natuur zelf verbeteren door rampzalige kunstwerken die door de ons allemaal gemaakt zijn te tonen. Kan dat? Is dat hoe kunst kan bijdragen aan de wereld?
Martijn Jeroen van der Linden 