Het eind van landen

In 2008 schilderden mijn broertje Roel en ik in New York voor het eerst vlaggen om grenzen ter discussie te stellen. Sindsdien maken wij, onder de naam ardvanderlinden, geregeld kunst over identiteit en landen; wij vragen ons nog steeds af waarom er landen zijn,  waarom mensen grenzen trekken, waarom mensen de wereld splitsen. Sinds enige maanden verzamelen wij unity in zoveel mogelijk talen, zie bovenstaand filmpje. Bijdragen zijn nog steeds welkom (versturen naar info at ardvanderlinden.com).

Het concept land heeft in onze ogen een belangrijke cultuur-historische en geografische betekenis, maar wij kunnen anno 2012 toch niet anders dan concluderen dat de huidige landsgrenzen enkel eenheid en vrijheid verhinderen. Politiek en economisch zijn landen slechts machtsmiddelen. Wij leven momenteel allemaal in een wereld waar geld, goederen en dieren vrijer zijn dan mensen. Vossen, vogels en vissen mogen wel grenzen oversteken, mensen niet. Landen en grenzen zijn puur menselijke concepten die de eenheid van het leven ondermijnen en de grootste veroorzakers voor ongelijkheid, ongeluk en strijd zijn. De ongelijkheid per land is tientallen malen groter en erger dan de ongelijkheid van geslacht of geloof. Landen ontnemen ons vrijheid en bemoeilijken gelijke kansen. De boeddhist Dzongsar merkt in zijn boek Wanneer ben je een boeddhist? op:

“Naties jagen op grote schaal geluk en de beëindiging van lijden na, door om territorium, olie, ruimte, financiële markten en macht te vechten. Ze voeren preventieve oorlogen om verwacht lijden vóór te zijn.”

Het lijden uitbannen lukt echter niet. Staten falen. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens is misschien wel het voorbeeld bij uitstek van het falen van staten en het gebrek aan daadkracht. Deze Verklaring is in 1948 aangenomen door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. 64 jaar later concluderen wij de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens weinig meer is dan een papieren belofte, een illusie. Het lijkt er sterk op dat landen niet meer van deze tijd zijn. Aristoteles zei ruim tweeduizend jaar geleden:

“De staatsvorm moet zich richten naar de behoefte van de wereldgemeenschap en de betreffende tijd.”

 Wij stellen dat het eind van landen nabij is. Een wereldgemeenschap met regionale economieën waar mensen vrij, duurzaam en rijk kunnen leven is mogelijk en ligt binnen handbereik. Landen en grenzen dienen overwonnen te worden om eenheid en vrijheid te bereiken.